Każdy z nas, posiada w uchu środkowym mięsień, który ma za zadanie reagować- kurczyć się w przypadku pojawienia się mocnego, głośnego, drażniącego dźwięku. Kurczenie się powoduje zablokowanie tworzenia się wibracji, obronę przed ogłuszeniem.
W momencie, gdy odczuwana jest sytuacja zagrażająca zdrowiu, czy życiu, a reakcja to „walka lub ucieczka”, mięsień ten nie zmniejsza się. Wtedy uruchamia się wyostrzona uwaga, która ma umożliwić czujność na dane wrażenie słuchowe.
Dziecko, u którego zdiagnozowana jest nadreaktywność w zakresie różnicowania sensorycznego w zakresie słuchu, trwa ciągle w zawieszaniu – walki i ucieczki.
Zdarza się, że na niespodziewane dźwięki, np. zawołanie go po imieniu, skutkuje gwałtownym wzdrygnięciem się. Bycia w opisanym stanie, utrudnia umiejętności nabywania języka, komunikacji, a więc interakcji z innymi osobami.
Przyswajanie się też będzie stanowiło wyzwanie. W momencie doświadczenie jako bolesne, straszne danego dźwięku, dziecko przechowuje w pamięci to doświadczenie. Co za tym idzie, może przekładać owe wcześniejsze negatywne autopsje na nowe sytuacje, tylko dlatego, że widzi w nich coś co się wydarzyło. Tutaj widać działanie przetwarzania bodźców słuchowych i ich znaczenie dla rozwoju emocjonalnego dziecka.
Prawa autorskie zastrzeżone :)
Comments